Evet, içinde duygu yoksa…

Eksik olmasın Avrupalı Hürriyet ‘Hürriyet Cumartesi’ ekinde, Almanya Türk Öğretmen Federasyonu Genel Başkanı Sayın Mete Atay ile yapılan bir söyleşi yer alıyor. Yazının başlığı şöyle:
‘ İçinde duygu yoksa Türkçe öğrenilmez!’
Bence bütün yazının özeti bu tümcede yatıyor. Sayın Atay, bu başlığı şöyle açıklıyor konuşmasında: ‘ Öğretmenlik mesleği bir sevgi, sabır ve gönül işidir. Bu duygular yoksa Türkçe öğretilemez. Bu sadece öğretmenler için geçerli olmayıp, diğer meslekleri de kapsar. Burada öğretmenlerin durumu daha farklıdır, çünkü Türk çocukları Türkçe öğrensiler diye onların ellerine teslim ediliyorlar. Ne yazık ki, ne öğretmen dernekleri ne veli dernekleri üstlerine düşen görevlerini tam olarak yerine gitirememişlerdir. Bunun içindir ki, aileler onlara olan güvenleri kaybetmişlerdir. Bu güven tekrar kazanmak için, gene ne yazıktır ki, önemli bir adım atılamamaktadır. Çocukların okullardaki başarıszılıkları Alman yetkilileri ve Alman eğitimi üzerine yükletilmeye çalışılmıştır. Sayın Atay, “Bu çocuklar burada doğmuş ve büyümüşlerdir. Başarıları veya başarısızlıklarından Alman eğitim sistemi sorumludur. Başarısızlıklarını giderecek önlemler önlemler almak, yeteneklerini ortaya çıkarmak devletin görevidir. Meslek öğrenin yerleri bulunmalıdır. Gerekirse pozitif ayrımcılık yapılmalıdır” diyor. Bence doğru bir tespit değildir. Bu çocuklar ister burda doğsunlar, ister Alman vatandaşı olsunlar, onlarla ilgilenecek aileleri yanı sıra en ön planda Türkiye Cumhuriyeti olacaktır. Bu çocuklar, neden Almanların çocukları oluyor? Bu çocuklar bizim çocuklarımız. O halde onları korumak, yetiştirmek, iyi meslek sahibi olmalarına yardım etmek gene bizim görevimizdir. Anne- baba bu yükün altında kalkacak kapasiteye sahip olamadığı için, onlara yardımcı olacak kuruluşlar ve Eğitim Ataşeleri var bu ülkede. Bunlar ciddi bir şekilde ahenkli bir şekilde çalışmadıklarından, çocuklar da okullarda başarısız olmaktadırlar. Başarılı çocukların arkasında kimler var? Alman yetkilileri mi? Hayır! Eğitim düzeyi yüksek olan ailelerdir. Alman yetkilileri kendşi çocuklarına meslek öğrenme yerleri bulamazken, neden kalksında pozitif ayrımcılık yaparak, tabiri caizse, Türk çocuklarına kıyak çeksinler?
Birincisi, eğer çocukların Türkçe öğrenmeleri istiyorsak, ilk iş yetenekli, kendisinin de belirttiği gibi, mesleğini seven öğretmenlere ihtiyaç vardır. İkincisi ise, çocuklarımızı yabancı ellere bırakmak alışkanlık haline gelmesin, gelmemelidir. Üncüsü de, Alman eğitimin çocukların bararısızlığında rol oynadığı düşüncesini bir kenara atmak gerekir. Eğer bu düşünce doğru olsaydı, bugün Almanya’ da büyümüş, doğmuş bir çok çocuk, liseyi bitirip, yüksek okula giderek meslek sahibi olamazlardı. Bunun birçok örnekleri vardır. Bunu bir öğretmen olan Sayın Atay’ın bizden daha iyi bilmesi gerekir.