Futbol Şampiyonası’ndaki ‘İslam gösterisi’, dünyaya ‘yeni kimliğimizin’ ilanıdır!

Kendimi bildim bileli futbol maçlarına giderim. Gidemediğim zamanlarda televizyondan seyrederim. Futbolun, bugünkü kadar siyasallaştığına hiç tanık olmadım.

Sağ-sol çatışmasının doruğa çıktığı 1980 öncesinde bile tribünler tarafsızlığını korumayı başardı... Stadyumların önünde birbirinin kafasını gözünü yaran gençler, içeriye girdiklerinde omuz omuza verip tuttukları takımı destekledi.

Bu tablo, son birkaç yıldır değişti...

Futbolun “siyaset dışı” kimliği zedelendi.

Takımlarımızın yurt dışında oynadığı maçlarda terör örgütü yanlılarının sahaya girmeleriyle başladı siyasallaşma...

Bunu şehit cenazelerinin olduğu günlerde terör örgütü aleyhine atılan “Şehitler ölmez, vatan bölünmez” sloganları izledi.

Bazı takımların taraftarları, diğer takımların taraftarlarını PKK’lı olmakla bile suçladı.

Bu yıl oynanan Galatasaray-Fenerbahçe maçında ise ilk kez bir Cumhurbaşkanı ve Başbakan isimleri anons edilince protesto edildi.

Siyasal İslam ise yeşil sahalara resmen son Avrupa Futbol Şampiyonası’yla “Merhaba” dedi.

Düne kadar tribünlerde görmeye alışık olmadığımız “türbanlı kızlar, kadınlar” yüzlerini boyayarak milli takımımıza destek vermeye başladı.

Futbol Federasyonu Başkanı’nın türbanlı eşinin şeref tribünündeki sevinç gösterilerini biraz da şaşkınlıkla izledik...

Ve yine bu şampiyonada, özellikle de takımımız sıkıntılı anlar yaşadığında koro halinde “Ya Allah Bismillah, Allahüekber” seslerinin yükseldiğine tanık olduk...

Radikal dincilerin türban gösterilerinde duymaya alışık olduğumuz bu sözler, futbolcularımızı motive etti mi bilemem ama; Almanya maçında işe yaramadığını hep birlikte gördük!

***

Bazı gazetelerin sırf milliyetçi duyguları okşamak için “Viyana’ya üçüncü kuşatma” başlıkları attıkları bir dönemde, tribünlerin de “gâvurlara cihad ilan etmesi” ve “Ya Allah Bismillah” diye bağırması kimilerine anormal gelmeyebilir...

Ama girmeye çalıştığımız Avrupa Birliği’nin, böyle bir ülkeyi tam üyeliğe kabul edeceğini düşünmek en hafif deyişle saflık olur.

Bu sloganları atanların, tüm bu yazdıklarımı ciddiye bile almayacağını biliyorum..

Onların tek derdi, Türkiye’ye ve dünyaya “Geliyoruz” mesajını vermekti...

Verdiler de...

Bu şampiyonadaki maçlarımızı seyreden milyarlarca kişi, Türkiye’nin kimliğinin hızla değiştiğini ve bu yeni kimliğin “İslam Cumhuriyeti” olduğunu düşünmeye başladı...

Bakalım sonu nereye varacak?



***



GÜNÜN SORUSU

Elektriğe 1 Temmuz’dan geçerli olmak üzere yüzde 22 zam yapıldı. Başbakan, zammı kendilerinin yapmadığını söylüyor...

Yoksa iktidar haberimiz olmadan el değiştirdi de zammı CHP mi yaptı?



***



Sıfırdan 30 milyon YTL’lik servete ulaşan çocuklar!

AKP 2002’de iktidara geldiğinde en küçüğü 12, en büyüğü 30 yaşında olan ‘girişimci çocuklar’ bugün tarih yazıyor...

Çünkü onlar, ilk AKP hükümetinden bu yana tam 18 adet limited ya da anonim şirket kurdu.

Şirketlerinin toplam sermayesi 30 milyon YTL’yi buldu.

Oysa bu çocukların tamamına yakınının daha önce ne şirketleri vardı ne de şahsi hesaplarında paraları...

Sadece Maliye Bakanı Kemal Unakıtan’ın çocukları 26 Ocak 2001’de bir şirket kurmuşlardı. Onun da kuruluş sermayesi 10 bin 500 YTL’ydi... Bugün aynı şirketin sermayesi 17 milyon YTL’ye dayandı!”

Sanırım anladınız... Yukarıdaki satırlar, AKP’li bakanların girişimci çocuklarından söz ediyor!

Abdullah Gül’ün, Tayyip Erdoğan’ın, Kemal Unakıtan’ın, Binali Yıldırım’ın, Faruk Özak’ın, eski Orman Bakanı Osman Pepe’nin çocuklarından...

Onların, babalarını bile gölgede bırakan ticari başarılarından...

Bu çocukların başarı öykülerini öğrenmek ilginizi çekecekse, İlhan Taşçı’nın Cumhuriyet Kitapları’ndan çıkan “Babam Sağ Olsun” isimli kitabını mutlaka okuyun...

Çünkü bu kitap, sadece girişimci bakan çocuklarına değil, bir döneme ışık tutuyor!