Egemenlikte ortaklık
Rauf DENKTAŞ1 sayfadaki 1 sayfası
Egemenlikte ortaklık
tarafından Rauf DENKTAŞ 2008-12-04, 10:55
Egemenlikte ortaklık
1960 Antlaşmalarında Kıbrıs Cumhuriyetinin ortaklarından biri olarak
Kıbrıs’ın egemenliğinde ve toprak bütünlüğünde de sadece sözde değil,
icraatta da etkin bir ortaktık. Garantiler, bu ortaklığı tehdit eden
Enosis ile çift Enosis’i saf dışı bırakıyor ve Ortakların haklarını da
garanti ediyordu. Diğer bir deyişle, Rumların şimdi savundukları gibi
1960 Cumhuriyeti üniter bir devlet olmuş olsaydı bu tür garantilere
gerek kalmazdı. Çok çok Enosis ve ’Taksim’in yasaklanması ile
yetinilirdi. Böyle bir garantinin de geçerliliği tartışılır hale
gelirdi. Halbuki garantilenen, bu antlaşmalarla meydana gelen ve
antlaşmalarda (State of Affairs) olarak geçen durumdu. Bunun da anlamı
içte iki taraf arasında veto hakları, ayrı oylama hakkı, eşit toplum
hükümetleri (Cemaat Meclisleri), ayrı seçimler ve ayrı ayrı seçilen
Türk ve Rumların bir araya gelmeleri ile meydana gelen meşruiyetti.
Makarios’un Cumhurbaşkanı olarak icraatı, Türk yardımcısı ile anlaşarak
hareket etmesiyle yasallık kazanabiliyordu. Makarios’un ve ondan sonra
gelenlerin hazmedemedikleri bu idi. Enosis’in yasaklanmış olması ise
hazımsızlığın ötesinde mide spazmı yaratmaktaydı. Ancak bütün bunlara
rağmen böyle bir anlaşmayı imzalamaktan başka çareleri yoktu. Enosis
kavgası adayı ’Taksim’in eşiğine getirmişti. Yunanistan’ın Dışişleri
Bakanı Averof Atina’da Mecliste kendisini “Enosis’ten vaz geçtin” diye
eleştiren muhaliflerine “Beyler, iyi düşününüz! Enosis’e İngiliz
idaresinden mı yoksa bağımsızlıktan mı daha kolay gidilir” cevabını
verirken Makarios bu anlaşmaları, Enosis’e sıçrama tahtası olarak
kullanacağı haberini veriyordu. Zaten Londra Konferansı’nda da
“Anlaşmalar bana zorla kabul ettirildi” senaryosunu hazırlamış ve
uygulamıştı. Kısacası Rum liderliğinin ilk günden milli hedefi
ortaklığı inkâr ve adanın tümü üzerinde egemenlik hakkını tekellerine
almaktı.
Bu nedenledir ki Makarios Cumhuriyetin kurulduğu ilk
günden itibaren Yardımcısı ve eşit haklara sahip Dr. Küçük’e bu
eşitliğini tattırmamak için elinden geleni yaptı. “Kıbrıs’ı temsilen”
tek başına gittiği Hindistan’da Yunan Milli Marşını “Kıbrıs’ın Milli
Marşı” diye çaldırtması ile doruğa ulaşan bu tutumunu ölünceye kadar
devam ettirdi. Dr. Küçük’ün bu üç yıl içinde Makarios’a yazdığı şikâyet
mektuplarının yayınlanmasında, tarih açısından ve 1964’den bu yana
“meşru hükümet” unvanını gasp etmiş olan Rum liderleri ile “adil ve
kalıcı bir anlaşma” yapılabileceği hayalinde yaşayanların ayaklarını
yere indirmek açısından büyük yarar vardır diye düşünmekteyim.
1960
Antlaşmalarında “Egemenlikte ortaktık”. Bizi bu nedenle dize getirmek
ve adaya sahip çıkmak istediler. Boyun eğmedik ve egemenliğimize sahip
çıkarak KKTC’yi kurduk. Yapılacak yeni bir anlaşmada kalıcı bir zemin
istiyorsak iki ayrı halk ve iki ayrı egemenlik ilkelerinden taviz
verilemez. Geçmişteki tecrübe buna amirdir.
1968’den 1974’e kadar
Kleridis ile bölgesel otonomi görüşmelerinde Makarios’un Anayasada
istediği değişikliklerin çoğuna razı olduğum ve Klerides ile
Yunanistan’ın kendisine “kabul et” dedikleri halde Makarios’un “olmaz”
demesinin nedeni bölgesel otonomi formülünün 1960’daki dengeleri
korumasında, yani adanın tüm egemenliğini Rum’a bırakmamasındandı.
Ortaklık ve egemenlikteki ortaklık hakkımız devam edecek ve Türk tarafı
azınlık olmayacak, garantiler ortadan kalkmayacaktı. O halde uzlaşmaya
gerek yoktu.
Bu yaklaşım Makarios’tan sonra Kipriyanu, Vasiliu,
Klerides ve Papadopullos ile yapmış olduğum tüm görüşmelerde devam
etmiştir. Hristofyas da bu konuda yeni bir yaklaşım sergilemiş
değildir. Sn. Talat geçmişteki tutanakları incelemiş olsaydı
Hristofyas’ın “egemenliğini Kuzeye de yaymak” çabası karşısında hayal
kırıklığına uğramazdı.
1960 Antlaşmalarında Kıbrıs Cumhuriyetinin ortaklarından biri olarak
Kıbrıs’ın egemenliğinde ve toprak bütünlüğünde de sadece sözde değil,
icraatta da etkin bir ortaktık. Garantiler, bu ortaklığı tehdit eden
Enosis ile çift Enosis’i saf dışı bırakıyor ve Ortakların haklarını da
garanti ediyordu. Diğer bir deyişle, Rumların şimdi savundukları gibi
1960 Cumhuriyeti üniter bir devlet olmuş olsaydı bu tür garantilere
gerek kalmazdı. Çok çok Enosis ve ’Taksim’in yasaklanması ile
yetinilirdi. Böyle bir garantinin de geçerliliği tartışılır hale
gelirdi. Halbuki garantilenen, bu antlaşmalarla meydana gelen ve
antlaşmalarda (State of Affairs) olarak geçen durumdu. Bunun da anlamı
içte iki taraf arasında veto hakları, ayrı oylama hakkı, eşit toplum
hükümetleri (Cemaat Meclisleri), ayrı seçimler ve ayrı ayrı seçilen
Türk ve Rumların bir araya gelmeleri ile meydana gelen meşruiyetti.
Makarios’un Cumhurbaşkanı olarak icraatı, Türk yardımcısı ile anlaşarak
hareket etmesiyle yasallık kazanabiliyordu. Makarios’un ve ondan sonra
gelenlerin hazmedemedikleri bu idi. Enosis’in yasaklanmış olması ise
hazımsızlığın ötesinde mide spazmı yaratmaktaydı. Ancak bütün bunlara
rağmen böyle bir anlaşmayı imzalamaktan başka çareleri yoktu. Enosis
kavgası adayı ’Taksim’in eşiğine getirmişti. Yunanistan’ın Dışişleri
Bakanı Averof Atina’da Mecliste kendisini “Enosis’ten vaz geçtin” diye
eleştiren muhaliflerine “Beyler, iyi düşününüz! Enosis’e İngiliz
idaresinden mı yoksa bağımsızlıktan mı daha kolay gidilir” cevabını
verirken Makarios bu anlaşmaları, Enosis’e sıçrama tahtası olarak
kullanacağı haberini veriyordu. Zaten Londra Konferansı’nda da
“Anlaşmalar bana zorla kabul ettirildi” senaryosunu hazırlamış ve
uygulamıştı. Kısacası Rum liderliğinin ilk günden milli hedefi
ortaklığı inkâr ve adanın tümü üzerinde egemenlik hakkını tekellerine
almaktı.
Bu nedenledir ki Makarios Cumhuriyetin kurulduğu ilk
günden itibaren Yardımcısı ve eşit haklara sahip Dr. Küçük’e bu
eşitliğini tattırmamak için elinden geleni yaptı. “Kıbrıs’ı temsilen”
tek başına gittiği Hindistan’da Yunan Milli Marşını “Kıbrıs’ın Milli
Marşı” diye çaldırtması ile doruğa ulaşan bu tutumunu ölünceye kadar
devam ettirdi. Dr. Küçük’ün bu üç yıl içinde Makarios’a yazdığı şikâyet
mektuplarının yayınlanmasında, tarih açısından ve 1964’den bu yana
“meşru hükümet” unvanını gasp etmiş olan Rum liderleri ile “adil ve
kalıcı bir anlaşma” yapılabileceği hayalinde yaşayanların ayaklarını
yere indirmek açısından büyük yarar vardır diye düşünmekteyim.
1960
Antlaşmalarında “Egemenlikte ortaktık”. Bizi bu nedenle dize getirmek
ve adaya sahip çıkmak istediler. Boyun eğmedik ve egemenliğimize sahip
çıkarak KKTC’yi kurduk. Yapılacak yeni bir anlaşmada kalıcı bir zemin
istiyorsak iki ayrı halk ve iki ayrı egemenlik ilkelerinden taviz
verilemez. Geçmişteki tecrübe buna amirdir.
1968’den 1974’e kadar
Kleridis ile bölgesel otonomi görüşmelerinde Makarios’un Anayasada
istediği değişikliklerin çoğuna razı olduğum ve Klerides ile
Yunanistan’ın kendisine “kabul et” dedikleri halde Makarios’un “olmaz”
demesinin nedeni bölgesel otonomi formülünün 1960’daki dengeleri
korumasında, yani adanın tüm egemenliğini Rum’a bırakmamasındandı.
Ortaklık ve egemenlikteki ortaklık hakkımız devam edecek ve Türk tarafı
azınlık olmayacak, garantiler ortadan kalkmayacaktı. O halde uzlaşmaya
gerek yoktu.
Bu yaklaşım Makarios’tan sonra Kipriyanu, Vasiliu,
Klerides ve Papadopullos ile yapmış olduğum tüm görüşmelerde devam
etmiştir. Hristofyas da bu konuda yeni bir yaklaşım sergilemiş
değildir. Sn. Talat geçmişteki tutanakları incelemiş olsaydı
Hristofyas’ın “egemenliğini Kuzeye de yaymak” çabası karşısında hayal
kırıklığına uğramazdı.
Rauf DENKTAŞ- GÜMÜŞ ÜYE
-
Mesaj Sayısı : 57
Yaş : 100
ŞEHİR : yazar
Meslek : yazar
Öğrenim Durumu : yazar
Aldığı Teşekkür : 15
Kayıt tarihi : 25/11/08
1 sayfadaki 1 sayfası
Bu forumun müsaadesi var:
Bu forumdaki mesajlara cevap veremezsiniz