İnsanlar niçin yaşar, milletler nasıl ölür?
Altemur KILIÇ1 sayfadaki 1 sayfası
İnsanlar niçin yaşar, milletler nasıl ölür?
tarafından Altemur KILIÇ 2008-12-15, 11:21
İnsanlar niçin yaşar, milletler nasıl ölür?
1944 yılında, Cumhuriyet Bayramı’nda İstanbul’da Kolej’de sahneye konulan bir piyes; “ İnsanlar Niçin Yaşarlar” !
Piyesin
1915’te Çanakkale’de bir siperde geçen ilk perdesinde, “milliyetçi”
yedek subay Mülazım Faruk’la bugünkü liboşların, “vicdani retçilerin” o
zamanki modeli, Mülazım Veysel arasındaki konuşma: Veysel: “Sen çok
geri kafalısın Faruk, hâlâ Garp’a (Batı’ya) düşmansın, hâlâ kendini
ondan ayrı tutmak istiyorsun; ama biz Garp’a düşman olmakla bir şey
elde edemeyiz; artık Garp’ın bir parçası olmalıyız.” Faruk-aşkla!
“Bizim âlemimiz Türk âlemi, her âlemden farklı ve ayrı olmalıdır. Türk
milleti hiçbir yabancı medeniyete, hiçbir yabancı zümreye peyk (uydu)
olamaz... Kendimizden ve yalnız kendimiz için bir yeni âlem
yaratacağız. Şark (Doğu) bizi atıl bıraktı. Garp (Batı ) ise tepemize
binip hedefine varmaya çalışacak...” Veysel: Siz milliyetçiler çok
hayalperestsiniz... Faruk: Veysel sen bunları anlayamazsın... Veysel:
Evet anlayamıyorum. Ben harptan, darptan, mücadeleden o kadar uzak, o
kadar nefret eden sanatkâr bir insanım ki... Faruk: Bununla iftihar mı
ediyorsun? Ya, vatan savunması mevzubahis olursa... Veysel: Vatan,
istiklal (bağımsızlık), bunlar kendi muhayilelerinizin heyecanı,
alâyişi. Benim vatanım bütün dünya... Milletim de insanlık! (Faruk,
Veysel’in yakasına yapışır. O sırada dışarıda hücum başlar... “Allah
Allah” sesleri).
2. Perde: 1919: İşbirlikçi bir paşanın konağı!
3.Perde: 1920: Ve piyesin ana teması- son perde kapanırken, oyunun kadın
kahramanı Selin’in Kurtuluş Savaşı’nda yüzü parçalanmış sözlüsü Mülazım
Tarık’ı gene cepheye uğurlarken söyledikleri: “İnsanlar niçin
yaşıyoruz, diye sorarlar. Gelsinler hayatın manasını bizden
öğrensinler. Bir uğurda ölmeye, seve seve, şarkı söyleyerek gittiğimiz
bir şey. İçinde yaşıyoruz. Hiç bir menfaat beklemeksizin, azimle aynı
kanı taşıyan aynı şey için ölebilen insanlar için, hayatın bundan daha
asil manası olabilir mi? Niçin, yaşadıklarını bilmeden hayatlarını heba
eder insanlar... Kahrolsun harp, bütün zaferler sizin olsun, bize
erkeklerimizi verin diye bağıran isterik kadınlar, beni dinleyin, bana
inanın: İnsanlar milletleri için yaşamalı, milletleri için ölmeli!” Bu
piyesi ben, 19 yaşımdayken yazmıştım ve üç temsili de ayakta
alkışlanmıştı. Milli duygular ve Kurtuluş heyecanı hâlâ canlıydı o
yıllarda! Bu hatıralar, çoğu ailelerde, her alanda yaşanmıştı. Ve bunun
için de yadırganmamıştı!
Piyesin bazı sahnelerini şimdi neden
naklettim? Herhalde, kendimi methetmek ve “Ben neymişim” demek için
değil! Bayram tatilinde, bir nefis-vicdan muhasebesi yaptım, düşündüm;
acaba şimdiki yazılarımla, “dibekte su mu dövüyor, hamamda türkü mü
söylüyorum”. En yakınlarım, “Bu yaşında, artık yorma kendini, köşene
çekil, rahat et” diyorlar! Yazmadan edemeyeceğim bir deyiş vardır:
“Tacize, tasalluta uğradığında karşı koyamazsan, arkana yaslan, rahat
et” demişler... Ama ben böyle olanlardan değilim: Ülkem, milletim, her
yandan ve içinden tasalluta, tacize uğrarken, arkama yaslanıp rahat
edeceklerden değilim.
O “oyunun” yer aldığı yıllarda, Türklüğü
tehdit eden tehlikeler bugün de aynı ve büyük, şimdi daha da çok
yönlü-boyutlu devam ediyor! “Oyun” gene aynı “Büyük Oyun”, ne var ki,
şimdi “Veyseller”, her “Taraf”ta, her alanda, artar ve
küstahlaşırlarken, biz “Tarıklar, Faruklar” adeta çaresizlikler ve
tarifsiz acılar içindeyiz! Ve maalesef, bugünkü “ahval ve şerait” aynı
olsa da milli heyecanda zafiyet var! ”
Aziz dostum Turgut
Özakman, ben, bu endişelerimi söyleyince, “Merak etme ağabey, biz dibe
vurur, gene de çıkarız” der... Allah vere de soluğumuz kesilmese!
1944 yılında, Cumhuriyet Bayramı’nda İstanbul’da Kolej’de sahneye konulan bir piyes; “ İnsanlar Niçin Yaşarlar” !
Piyesin
1915’te Çanakkale’de bir siperde geçen ilk perdesinde, “milliyetçi”
yedek subay Mülazım Faruk’la bugünkü liboşların, “vicdani retçilerin” o
zamanki modeli, Mülazım Veysel arasındaki konuşma: Veysel: “Sen çok
geri kafalısın Faruk, hâlâ Garp’a (Batı’ya) düşmansın, hâlâ kendini
ondan ayrı tutmak istiyorsun; ama biz Garp’a düşman olmakla bir şey
elde edemeyiz; artık Garp’ın bir parçası olmalıyız.” Faruk-aşkla!
“Bizim âlemimiz Türk âlemi, her âlemden farklı ve ayrı olmalıdır. Türk
milleti hiçbir yabancı medeniyete, hiçbir yabancı zümreye peyk (uydu)
olamaz... Kendimizden ve yalnız kendimiz için bir yeni âlem
yaratacağız. Şark (Doğu) bizi atıl bıraktı. Garp (Batı ) ise tepemize
binip hedefine varmaya çalışacak...” Veysel: Siz milliyetçiler çok
hayalperestsiniz... Faruk: Veysel sen bunları anlayamazsın... Veysel:
Evet anlayamıyorum. Ben harptan, darptan, mücadeleden o kadar uzak, o
kadar nefret eden sanatkâr bir insanım ki... Faruk: Bununla iftihar mı
ediyorsun? Ya, vatan savunması mevzubahis olursa... Veysel: Vatan,
istiklal (bağımsızlık), bunlar kendi muhayilelerinizin heyecanı,
alâyişi. Benim vatanım bütün dünya... Milletim de insanlık! (Faruk,
Veysel’in yakasına yapışır. O sırada dışarıda hücum başlar... “Allah
Allah” sesleri).
2. Perde: 1919: İşbirlikçi bir paşanın konağı!
3.Perde: 1920: Ve piyesin ana teması- son perde kapanırken, oyunun kadın
kahramanı Selin’in Kurtuluş Savaşı’nda yüzü parçalanmış sözlüsü Mülazım
Tarık’ı gene cepheye uğurlarken söyledikleri: “İnsanlar niçin
yaşıyoruz, diye sorarlar. Gelsinler hayatın manasını bizden
öğrensinler. Bir uğurda ölmeye, seve seve, şarkı söyleyerek gittiğimiz
bir şey. İçinde yaşıyoruz. Hiç bir menfaat beklemeksizin, azimle aynı
kanı taşıyan aynı şey için ölebilen insanlar için, hayatın bundan daha
asil manası olabilir mi? Niçin, yaşadıklarını bilmeden hayatlarını heba
eder insanlar... Kahrolsun harp, bütün zaferler sizin olsun, bize
erkeklerimizi verin diye bağıran isterik kadınlar, beni dinleyin, bana
inanın: İnsanlar milletleri için yaşamalı, milletleri için ölmeli!” Bu
piyesi ben, 19 yaşımdayken yazmıştım ve üç temsili de ayakta
alkışlanmıştı. Milli duygular ve Kurtuluş heyecanı hâlâ canlıydı o
yıllarda! Bu hatıralar, çoğu ailelerde, her alanda yaşanmıştı. Ve bunun
için de yadırganmamıştı!
Piyesin bazı sahnelerini şimdi neden
naklettim? Herhalde, kendimi methetmek ve “Ben neymişim” demek için
değil! Bayram tatilinde, bir nefis-vicdan muhasebesi yaptım, düşündüm;
acaba şimdiki yazılarımla, “dibekte su mu dövüyor, hamamda türkü mü
söylüyorum”. En yakınlarım, “Bu yaşında, artık yorma kendini, köşene
çekil, rahat et” diyorlar! Yazmadan edemeyeceğim bir deyiş vardır:
“Tacize, tasalluta uğradığında karşı koyamazsan, arkana yaslan, rahat
et” demişler... Ama ben böyle olanlardan değilim: Ülkem, milletim, her
yandan ve içinden tasalluta, tacize uğrarken, arkama yaslanıp rahat
edeceklerden değilim.
O “oyunun” yer aldığı yıllarda, Türklüğü
tehdit eden tehlikeler bugün de aynı ve büyük, şimdi daha da çok
yönlü-boyutlu devam ediyor! “Oyun” gene aynı “Büyük Oyun”, ne var ki,
şimdi “Veyseller”, her “Taraf”ta, her alanda, artar ve
küstahlaşırlarken, biz “Tarıklar, Faruklar” adeta çaresizlikler ve
tarifsiz acılar içindeyiz! Ve maalesef, bugünkü “ahval ve şerait” aynı
olsa da milli heyecanda zafiyet var! ”
Aziz dostum Turgut
Özakman, ben, bu endişelerimi söyleyince, “Merak etme ağabey, biz dibe
vurur, gene de çıkarız” der... Allah vere de soluğumuz kesilmese!
Altemur KILIÇ- ALTIN ÜYE
-
Mesaj Sayısı : 139
Yaş : 100
ŞEHİR : yazar
Meslek : yazar
Öğrenim Durumu : yazar
Aldığı Teşekkür : 25
Kayıt tarihi : 25/11/08
Similar topics1 sayfadaki 1 sayfası
Bu forumun müsaadesi var:
Bu forumdaki mesajlara cevap veremezsiniz