Televizyon izledim, her şey değişti

tarafından **Süheyl BATUM** 2008-12-25, 10:32

Televizyon izledim, her şey değişti

Özür diliyoruz” kampanyası büyük gürültü kopardı. Herkes bir şeyler söyledi.
“Uluslararası ilişkilerde devletleri sıkıştırmak için, sandviç yöntemi
adı verilen böyle yöntemler uygulanır” diyenler ve “bu girişimin tam
anlamı ile böyle bir amaca hizmet ettiğini” ileri sürenler var. “Hayır,
kimseye bir zararı yok” diyenler de var. Ama bildiri imzaya
açıldığında, “ne yazım biçimine, ne hedefine” katılmakla ve neden
Ermeni yurttaşlarımızı değil, batılıları ve diasporayı hedef aldığını
anlamamakla birlikte, yine de böyle düşünenlerin var olması
gerektiğine, herkesin bizimle aynı düşünmemesinin doğal olduğuna
inanıyordum. Çünkü bize ne denli ters gelirse gelsin, demokrasilerin,
“farklı düşünme, farklı olabilme” hakkına dayandığını, bunu
“demokrasinin zorunlu bir koşulu” olarak kabul etmemizin gerekli
olduğunu düşünüyordum. Ancak televizyonları izledim. Ve görüşüm
değişti.

Neden mi? Örneğin farklı kanallarda Cengiz Aktar’ı,
Emekli Büyükelçi Temel İskit’i, Oral Çalışlar’ı, yine emekli büyükelçi
Volkan Vural’ı izledim. Televizyonda imza kampanyasını savunuşlarını ve
meslektaşları Şükrü Elekdağ ile Ömer E. Lütem’in sorularına verdikleri
yanıtları izledim. Örneğin Volkan Vural, “bu imza girişiminin,
Türkiye’ye soykırım tartışmaları konusunda zarar vereceği, soykırımı
kabul ettiği yönünde değerlendirileceği” yönünde bir soruya cevap
verirken şöyle diyordu “Zaten soykırımla suçlanan Türkiye değil ki,
ilgili olan Osmanlı İmparatorluğu ve İttihat ve Terakki hükümeti, biz
değiliz, bizi ilgilendirmez”. Oysa:

1) Asala ve benzeri örgütler
tarafından katledilen çoğu diplomat 42 TC vatandaşı, İttihat Terakki
üyesi miydi? Osmanlı tebaası mıydı? Türkiye’nin diplomatları değil
miydiler? Hani Türkiye ile hiç ilgisi yoktu olayın?

2) ‘Ermeni
Soykırımı olmadı’ diyenlere hapis cezası verilmesini öngören yasa
Fransız Meclisinde tartışılırken söylenenler neydi? Hani
milletvekilleri René Rouquet’nin, François Rochebloine’ın, Richard
Mallié’nin, Pierre Lequiller’nin, Thierry Mariani’nin, Rudy Salles’in
ve Patrick Deveciyan’ın söyledikleri. “Muhatabın Türkiye olduğunu,
Türkiye’nin soykırımın tanınması önünde engel olduğunu, Türkiye’nin
sağa sola insan hakları dersi verecek konumda olmadığını” hatta “AB’ye
girebilmek için önce Türkiye’nin tarihi ile hesaplaşması gerektiğini”
söylemediler mi?..

Bunları söyleyen Türkiye’nin çok değerli bir
diplomatı. Üstelik AB Genel Sekreterliği Kurucu Sekreteri. Sayın Volkan
Vural, bunları bilmiyor olabilir mi?

***
Sonra
yine değerli bir büyükelçi olan Temel İskit’i izledim “Zaten BM
Soykırımın Önlenmesi Sözleşmesi’nde hedef alınan kişilerdir, devletler
ya da toplumlar değil. Bu nedenle zaten Osmanlı’nın ya da Türkiye’nin
sorumluluğu yoktur” diyordu. Oysa 26 Şubat 2007 tarihli Bosna Hersek /
Sırbistan Karadağ kararında, La Haye Adalet Divanı tam tersini
söylemedi mi? “Sözleşmenin 1. maddesinin devletlere yükümlülük
getirdiğini dolayısı ile devletlerin sorumlu tutulacağını” söylemedi
mi? Şimdi bunu bilmeyen, biliyorsa da tersini söyleyen Türkiye’nin
değerli bir diplomatı. Peki, bu yanlışlığı nasıl yapar? Yanılsam ne
olur, nasıl diyebilir? Ve Oral Çalışlar’ı izledim “Soykırım deseler
bana ne, isteyen soykırım yapıldı desin, benim imzamla ne ilgisi var”
diyordu. Oysa “soykırım suçu” insanlığa karşı suçların en ağırı, bu
nedenle özel olarak düzenlenmiş ve zaman aşımına bile tabii değil. Ama
Çalışlar, değerli bir gazeteci olarak bununla ilgilenmiyor, sözcükler
önemli değilmiş.

İlke olarak “girişime” tepkim yok. Tepkim
bilgisizliğe. Tepkim bilgisizce ve doğruları söylemeden, çocuklarımızı,
gençlerimizi, soykırımcı bir toplumun gençleri olduklarına ikna etmeye
çalışanlara. Aynen “Kıbrıs’ta Annan Planı’nı kabul edince, her şey
istediğimiz gibi olacak” diyen ve herkesi inandırmaya çalışan
aydınlara(!) olduğu gibi.

Sitemize hoş geldiniz sayın

Misafir

Televizyon izledim, her şey değişti

Televizyon izledim, her şey değişti