Özürcülerin vicdanına küçük bir ışık
Can ATAKLI1 sayfadaki 1 sayfası
Özürcülerin vicdanına küçük bir ışık
tarafından Can ATAKLI 2008-12-27, 11:39
Özürcülerin ‘vicdanına’ küçük bir ışık
Perşembe akşamı Ülke TV’de Ersoy Dede’nin sunduğu Bıçak Sırtı programına konuk oldum. Konumuz 2008’e damgasını vuran olaylardı.
Doğal
olarak Ermenilerden özür dilenmesi üzerine de konuştuk. Ersoy Dede’nin
“Özür kampanyasına nasıl bakıyorsunuz?” sorusu üzerine konuklardan Alev
Coşkun, “Ermenistan’ın ilk Başbakanı Kaçaznuni’nin 1923 yılında yazdığı
bir raporu” anlattı ve “Bu kişiden de özür dilenecek mi?” diye sordu.
Kaçaznuni
bu raporunda Ermeniler olarak çok ciddi hata yaptıklarını ve Türkler’in
tehcir kararında çok haklı olduklarını açıklıyor.
Bu konudaki bilgisizliğime kızarak dün Kaçaznuni ve raporu hakkında araştırma yaptım.
Kim bu Kaçaznuni?
Ovannes
Kaçaznuni bugünkü topraklarında kurulan Ermenistan Cumhuriyeti’nin ilk
Başbakanı. Dönemin Osmanlı İmparatorluğu ile çete savaşlarına giren
Ermenilerin önderlerinden. Rusya’nın himayesinde kurulan Ermenistan
Cumhuriyeti, Sovyet devrimi olduktan sonra S.S.C.B’nin bir parçası
haline geldi ve etkisini yitirdi.
İşte bu Ovannes Kaçaznuni
1923’te Bükreş’te yapılan Ermeni Konferansı’na bir rapor sundu. Raporda
1915’te başlayan Ermeni tehciri konu alınıyordu. Başlık “Biz ne hata
yaptık?”
Bu rapor önce konferans aracılığıyla dünya kamuoyuna
açıklanıyor. Ancak daha sonra bunun sakıncaları göz önüne alınarak
Sovyet arşivlerine kaldırılıyor. Raporun kayıt numarası belgelerde yer
alıyor ama çok uzun bir süre kimse içeriğini öğrenemiyor.Uzun yıllar
sonra ortaya çıkarılan rapor Rusça’dan Türkçe’ye çevriliyor, daha sonra
İngilizce ve Fransızca metinleri çeşitli Avrupa ülkelerine gönderiliyor.
Raporda ne var?
Şimdi
gelelim Kaçaznuni’nin kendi el yazısıyla kaleme aldığı 128 sayfalık
raporda neler olduğuna. Kaçaznuni, belli ki o günlerin rahatlığı içinde
Osmanlı Devleti’ne karşı başlattıkları isyanın neden başarıya
ulaşamadığını bütün açıklığıyla yazmış.
Örneğin şöyle diyor Ermeni Başbakan:
1914
sonbaharında, Türkiye henüz savaşan taraflardan birine katılmadığı
dönemde, Güney Kafkasya’da büyük gürültü içinde ve enerjik biçimde
Ermeni gönüllü birlikleri oluşturulmaya başlandı. Sadece birkaç hafta
içerisinde Ermeni devrimci Taşnaksutyun Partisi hem bu birliklerin
kurulmasına hem de Türkiye’ye karşı gerçekleştirdikleri askeri
operasyonlara aktif biçimde katıldı.
Barışı sabote ettik
Türklere
karşı ayaklandık. Barışı sabote etmek için savaştık bile. Artık hepimiz
Türklerin düşmanı olan İtilaf Devletleri’nin kampındaydık. Türkiye’den
“denizden denize Ermenistan” talep etmekteydik. İtilaf Devletleri’nin
ordularını Türkiye’ye göndermeleri ve hâkimiyetimizi temin etmeleri
için Avrupa ve Amerika’ya resmi çağrılar yaptık. Nihayet şu da var ki,
var olduğumuz sürece aralıksız olarak Türkler’le savaştık. Öldük ve
öldürdük. Artık, Türklere ne gibi bir güven telkin edebiliriz ki?
Gerçekleri göremedik
Askeri
operasyonlara katıldık. Kandırıldık ve Rusya’ya bağlandık. Tehcir
doğruydu ve gerekliydi. Gerçekleri göremedik, olayların sebebi biziz.
Türklerin milli mücadelesi haklıydı. Barışı reddetmemiz ve
silahlanmamız büyük bir hataydı. Türklere karşı ayaklandık ve savaştık.
Sevr Antlaşması gözümüzü kör etmişti. İsyanımızın temelinde İtilaf
Devletleri’nin bize vaat ettiği büyük Ermenistan hayali vardı. Ama biz
hiçbir zaman devlet olamadık. Türkiye Ermenistanı diye bir devletin
hayalden öte olmadığı gerçeğini göremedik.
Aklımız dumanlanmıştı
Biz
Ermeniler kayıtsız şartsız Rusya’ya yönelmiş durumdaydık. Herhangi bir
gerekçe yokken zafer havasına kapılmıştık. Sadakatimiz, çalışmalarımız
ve yardımlarımız karşılığında Çar hükümetinin Ermenistan’ın
bağımsızlığını bize armağan edeceğinden emindik. Aklımız dumanlanmıştı.
Biz kendi isteklerimizi başkalarına mal ederek, sorumsuz kişilerin
sözlerine büyük önem vererek, kendimize yaptığımız hipnozun etkisiyle,
gerçekleri anlayamadık ve hayallere kapıldık.
Türkler doğru yaptı
1915
yaz ve sonbahar döneminde Türkiye Ermenileri zorunlu bir tehcire tâbi
tutuldu. Türkler ne yaptıklarını biliyorlardı ve bugün pişmanlık
duymalarını gerektirecek bir husus bulunmamaktadır. Bu yöntem en kesin
ve uygun olanıydı. Siyasal bir parti (Taşnaksutyun) olarak biz,
meselemizin Rusları ilgilendirmediğini ve onların gerektiğinde
cesetlerimizi çiğneyerek geçip gidebileceklerini unutmuştuk.
Ve son söz
Kaçaznuni’nin
raporu neden ilgimi çekti ve sizin için de geniş bir özet hazırladım?
Son günlerde yürütülen özür kampanyası ile herkesin kafası
karıştırılmak isteniyor.
Üstelik “vicdan” gibi sihirli bir
sözcüğün arkasına sığınanlar, kabul edilmiş hangi belgeye dayanarak
vicdan azabı duyduklarını açıklamaktan kaçınıyor.
Kimse 1915’te
ve izleyen yıllarda hiçbir şey olmadığını söylemiyor. Ama tarihi
gerçekler bu acı olayların tek taraflı olmadığını, koca bir
imparatorluğun içine çekildiği ihanet çemberinden kurtulma refleksi
olduğunu da kabullenmek durumunda kalıyor.
Bu rapor olayları
bizzat yaşamış ve Ermenilere önderlik etmiş bir ismin itirafıdır
aslında. Bu rapor yaşanan acı olayları ortadan kaldırmaz belki ama,
büyük bir ulusu dünya kamuoyunda küçük düşürmeye çalışanların
“vicdanına” ışık tutabilir.
***
Doktor çantası
Yıldırım
Tuna’dan: Kadın çok hastalanınca kocası eve doktor çağırmış. Doktor
hastanın yattığı odaya girip kapıyı kapatmış. Bir süre sonra kapıyı
aralayıp endişe ile bekleyen kocadan “çekiç” istemiş.
Adam
garaja koşup çekici getirmiş. Kapı tekrar kapanmış. İçeriden pat küt
sesler, bir süre sonra kapı tekrar aralanmış “1 pense ve 1 tornavida”
demiş doktor.
“D.. Doktor...” demiş adam merakla, “Karıma ne yapıyorsunuz?”
Doktor “Hiçbir şey” diye cevap vermiş: “Çantamı açmaya uğraşıyorum, hepsi bu!”
***
Bir ulusun değeri, o ulusu meydana getiren bireylerin değeriyle ölçülür.
John Stuart Mill
Perşembe akşamı Ülke TV’de Ersoy Dede’nin sunduğu Bıçak Sırtı programına konuk oldum. Konumuz 2008’e damgasını vuran olaylardı.
Doğal
olarak Ermenilerden özür dilenmesi üzerine de konuştuk. Ersoy Dede’nin
“Özür kampanyasına nasıl bakıyorsunuz?” sorusu üzerine konuklardan Alev
Coşkun, “Ermenistan’ın ilk Başbakanı Kaçaznuni’nin 1923 yılında yazdığı
bir raporu” anlattı ve “Bu kişiden de özür dilenecek mi?” diye sordu.
Kaçaznuni
bu raporunda Ermeniler olarak çok ciddi hata yaptıklarını ve Türkler’in
tehcir kararında çok haklı olduklarını açıklıyor.
Bu konudaki bilgisizliğime kızarak dün Kaçaznuni ve raporu hakkında araştırma yaptım.
Kim bu Kaçaznuni?
Ovannes
Kaçaznuni bugünkü topraklarında kurulan Ermenistan Cumhuriyeti’nin ilk
Başbakanı. Dönemin Osmanlı İmparatorluğu ile çete savaşlarına giren
Ermenilerin önderlerinden. Rusya’nın himayesinde kurulan Ermenistan
Cumhuriyeti, Sovyet devrimi olduktan sonra S.S.C.B’nin bir parçası
haline geldi ve etkisini yitirdi.
İşte bu Ovannes Kaçaznuni
1923’te Bükreş’te yapılan Ermeni Konferansı’na bir rapor sundu. Raporda
1915’te başlayan Ermeni tehciri konu alınıyordu. Başlık “Biz ne hata
yaptık?”
Bu rapor önce konferans aracılığıyla dünya kamuoyuna
açıklanıyor. Ancak daha sonra bunun sakıncaları göz önüne alınarak
Sovyet arşivlerine kaldırılıyor. Raporun kayıt numarası belgelerde yer
alıyor ama çok uzun bir süre kimse içeriğini öğrenemiyor.Uzun yıllar
sonra ortaya çıkarılan rapor Rusça’dan Türkçe’ye çevriliyor, daha sonra
İngilizce ve Fransızca metinleri çeşitli Avrupa ülkelerine gönderiliyor.
Raporda ne var?
Şimdi
gelelim Kaçaznuni’nin kendi el yazısıyla kaleme aldığı 128 sayfalık
raporda neler olduğuna. Kaçaznuni, belli ki o günlerin rahatlığı içinde
Osmanlı Devleti’ne karşı başlattıkları isyanın neden başarıya
ulaşamadığını bütün açıklığıyla yazmış.
Örneğin şöyle diyor Ermeni Başbakan:
1914
sonbaharında, Türkiye henüz savaşan taraflardan birine katılmadığı
dönemde, Güney Kafkasya’da büyük gürültü içinde ve enerjik biçimde
Ermeni gönüllü birlikleri oluşturulmaya başlandı. Sadece birkaç hafta
içerisinde Ermeni devrimci Taşnaksutyun Partisi hem bu birliklerin
kurulmasına hem de Türkiye’ye karşı gerçekleştirdikleri askeri
operasyonlara aktif biçimde katıldı.
Barışı sabote ettik
Türklere
karşı ayaklandık. Barışı sabote etmek için savaştık bile. Artık hepimiz
Türklerin düşmanı olan İtilaf Devletleri’nin kampındaydık. Türkiye’den
“denizden denize Ermenistan” talep etmekteydik. İtilaf Devletleri’nin
ordularını Türkiye’ye göndermeleri ve hâkimiyetimizi temin etmeleri
için Avrupa ve Amerika’ya resmi çağrılar yaptık. Nihayet şu da var ki,
var olduğumuz sürece aralıksız olarak Türkler’le savaştık. Öldük ve
öldürdük. Artık, Türklere ne gibi bir güven telkin edebiliriz ki?
Gerçekleri göremedik
Askeri
operasyonlara katıldık. Kandırıldık ve Rusya’ya bağlandık. Tehcir
doğruydu ve gerekliydi. Gerçekleri göremedik, olayların sebebi biziz.
Türklerin milli mücadelesi haklıydı. Barışı reddetmemiz ve
silahlanmamız büyük bir hataydı. Türklere karşı ayaklandık ve savaştık.
Sevr Antlaşması gözümüzü kör etmişti. İsyanımızın temelinde İtilaf
Devletleri’nin bize vaat ettiği büyük Ermenistan hayali vardı. Ama biz
hiçbir zaman devlet olamadık. Türkiye Ermenistanı diye bir devletin
hayalden öte olmadığı gerçeğini göremedik.
Aklımız dumanlanmıştı
Biz
Ermeniler kayıtsız şartsız Rusya’ya yönelmiş durumdaydık. Herhangi bir
gerekçe yokken zafer havasına kapılmıştık. Sadakatimiz, çalışmalarımız
ve yardımlarımız karşılığında Çar hükümetinin Ermenistan’ın
bağımsızlığını bize armağan edeceğinden emindik. Aklımız dumanlanmıştı.
Biz kendi isteklerimizi başkalarına mal ederek, sorumsuz kişilerin
sözlerine büyük önem vererek, kendimize yaptığımız hipnozun etkisiyle,
gerçekleri anlayamadık ve hayallere kapıldık.
Türkler doğru yaptı
1915
yaz ve sonbahar döneminde Türkiye Ermenileri zorunlu bir tehcire tâbi
tutuldu. Türkler ne yaptıklarını biliyorlardı ve bugün pişmanlık
duymalarını gerektirecek bir husus bulunmamaktadır. Bu yöntem en kesin
ve uygun olanıydı. Siyasal bir parti (Taşnaksutyun) olarak biz,
meselemizin Rusları ilgilendirmediğini ve onların gerektiğinde
cesetlerimizi çiğneyerek geçip gidebileceklerini unutmuştuk.
Ve son söz
Kaçaznuni’nin
raporu neden ilgimi çekti ve sizin için de geniş bir özet hazırladım?
Son günlerde yürütülen özür kampanyası ile herkesin kafası
karıştırılmak isteniyor.
Üstelik “vicdan” gibi sihirli bir
sözcüğün arkasına sığınanlar, kabul edilmiş hangi belgeye dayanarak
vicdan azabı duyduklarını açıklamaktan kaçınıyor.
Kimse 1915’te
ve izleyen yıllarda hiçbir şey olmadığını söylemiyor. Ama tarihi
gerçekler bu acı olayların tek taraflı olmadığını, koca bir
imparatorluğun içine çekildiği ihanet çemberinden kurtulma refleksi
olduğunu da kabullenmek durumunda kalıyor.
Bu rapor olayları
bizzat yaşamış ve Ermenilere önderlik etmiş bir ismin itirafıdır
aslında. Bu rapor yaşanan acı olayları ortadan kaldırmaz belki ama,
büyük bir ulusu dünya kamuoyunda küçük düşürmeye çalışanların
“vicdanına” ışık tutabilir.
***
Doktor çantası
Yıldırım
Tuna’dan: Kadın çok hastalanınca kocası eve doktor çağırmış. Doktor
hastanın yattığı odaya girip kapıyı kapatmış. Bir süre sonra kapıyı
aralayıp endişe ile bekleyen kocadan “çekiç” istemiş.
Adam
garaja koşup çekici getirmiş. Kapı tekrar kapanmış. İçeriden pat küt
sesler, bir süre sonra kapı tekrar aralanmış “1 pense ve 1 tornavida”
demiş doktor.
“D.. Doktor...” demiş adam merakla, “Karıma ne yapıyorsunuz?”
Doktor “Hiçbir şey” diye cevap vermiş: “Çantamı açmaya uğraşıyorum, hepsi bu!”
***
Bir ulusun değeri, o ulusu meydana getiren bireylerin değeriyle ölçülür.
John Stuart Mill
Can ATAKLI- ALTIN ÜYE
-
Mesaj Sayısı : 158
Yaş : 68
ŞEHİR : Türkiye
Meslek : Gazeteci
Öğrenim Durumu : Yüksek
Aldığı Teşekkür : 20
Kayıt tarihi : 05/06/08
Similar topics1 sayfadaki 1 sayfası
Bu forumun müsaadesi var:
Bu forumdaki mesajlara cevap veremezsiniz