2009'da mutluluk
Zülfü LİVANELİ1 sayfadaki 1 sayfası
2009'da mutluluk
tarafından Zülfü Livaneli 2009-01-01, 13:51
2009’da mutluluk
Tam bir yıl önce bir yeni yıl yazısı yazmıştım. Bu yıl yine böyle bir şey
yazmak için masaya oturdum. Baktım ki eski yazıya ekleyecek hiçbir yeni
düşüncem yok.
Sıkıntılı bir yıl geçirmiş olmamıza rağmen yine
aynı şeyleri söylüyorum. Kendimizi dünyanın merkezi sanmamız, geçici
olduğumuzu unutmamız, hayatın küçük sanılan insani sevinçlerine,
mutluluklarına sırt çevirmemiz bize emsalsiz acılar yaşatıyor.
Oysa
yaşıyor olmak, ağrısız sızısız bir nefes alabilmek, soğuk kış gününde
dumanı tüten tavşan kanı bir çayı yudumlayabilmek, bir çocuk gülüşünü
görebilmek, eski bir dostla anılara dalmak, sevdalanmak, hayata yeni
atılan bir gencin heyecanına tanık olmak, mutluluk değilse nedir?
Bhutan
Kralı Birleşmiş Milletler’e bir öneride bulunmuş ve Gayri Safi Milli
Hasıla hesaplamalarının değiştirilmesini istemişti. Ona göre milli
zenginlik sadece parayla pulla ölçülemezdi. Bir de Gayri Safi Mutluluk
Hasılası’na ihtiyaç vardı. Bir insanın ailesiyle birlikte geçirebildiği
zamanı, sanatı, kültürü, dostluk ilişkilerini, aşkı da bu hesaba dahil
etmek gerekiyordu.
Bir hayat içinde her şeyin belli bir
ağırlığı ve önemi var. Eğer bu alanlardan birini abartıp da hayatın
merkezine koyarsanız, diğer alanları etkilemesine izin verirseniz bilin
ki mutsuzluğa davetiye çıkarıyorsunuz.
Politika da insan
hayatında ancak belli bir ağırlığa sahip olmalı. Ama son yıllarda
görüyoruz ki Türkiye’de neredeyse politikanın dışında bir şey
konuşulmuyor.
Aristo insanoğlu için “Anthrôpos phusei politikon
zôon!” demişti; yani insan politik bir hayvandır. Doğru ama bunun bile
bir ölçüsü olmalı.
Bilgeler iktidar ve mutluluğu, ateş ve kara
benzetir. Biri çoğaldı mı öteki azalmaktadır. İkisinin bir arada
durması mümkün değildir.
***
Biliyorum
ki hepimizin sıkıntıları, üzüntüleri var. İnsanoğlu hastalıktan, ölüm
acısından, parasızlıktan, aşk acısından, ayrılıktan, onurunun
kırılmasından, yaşlılıktan, kısacası binbir sebepten dolayı acı
çekiyor.
Ama hayat sadece bunlardan ibaret değil.
Dertlerin yanında sevinçler, hastalıkların yanıbaşında mucizeler, gözyaşlarının arkasından kahkahalar bekliyor bizi.
Bu yüzden yeni yılın bu ilk gününde hepinizi, hayatınızdaki karanlıkları değil, aydınlık noktaları hatırlamaya çağırıyorum.
Yaşıyor olmak, yeni yıllara ulaşmak bile başlı başına bir mutluluk kaynağı olmalı.
Hayat, dertleri büyütmek için çok kısa.
Bir türküde deniliyor ki: “Bu dünya bir penceredir / Her gelen baktı geçti.”
Biz de bakıp geçiyoruz işte.
İnsan bunu hatırladığı zaman, dertleri gözünde küçülüyor.
***
Birkaç gün önce televizyonda bir belgesel izledim:
65 milyon yıl önce ölmüş bir dinozorun iskeletini bulmuşlar.
Kafasında, ölümüne neden olan bir yara izi varmış.
Şimdi bilim adamları hummalı bir çalışmayla, dinozordaki bu yaranın nasıl oluştuğunu anlamaya çalışıyor.
Acaba başka bir dinozorla kavga ederken mi yaralanmış, yoksa başını bir yere mi vurmuş?
Bilim adamlarının bu merakına saygı duymamız gerekiyor.
Onlardaki bu merak olmasaydı, bugünküyle karşılaştırılamayacak kadar geri bir dünyada yaşıyor olacaktık.
İşin bu yanını hiç unutmamakla birlikte benim aklım, dinozorun son gününe takılıyor.
Belki de bir et parçası için kapıştı başka bir dinozorla, belki bir dişi yüzünden ölümcül kavgaya girdi.
Gözü bir anda karardı ve hiçbir şey düşünmeden öfkeyle saldırdı.
Şimdi
kafası bir laboratuvardaki masanın üzerinde duruyor ve birileri
röntgenini çekerek onun son gününü tahmin etmeye çalışıyor.
65 milyon yıl sonrasıdan baktığımızda dinozorun dertleri ne kadar küçük görünüyor değil mi?
65 milyon yıl sonra, bizim dertlerimiz de öyle görünecek.
Bu yüzden hayatınızdaki hiçbir sorunu, dünyanın sonu olarak görmemenizi diliyorum.
Bize
düşen ömür dilimini mümkün olduğu kadar mutlu geçirmek ve başkalarını
da bu mutluluğa ortak kılmaktan daha güzel hiçbir şey yok.
Hepinize mutlu, huzurlu ve sağlıklı bir yeni yıl diliyorum.
Tam bir yıl önce bir yeni yıl yazısı yazmıştım. Bu yıl yine böyle bir şey
yazmak için masaya oturdum. Baktım ki eski yazıya ekleyecek hiçbir yeni
düşüncem yok.
Sıkıntılı bir yıl geçirmiş olmamıza rağmen yine
aynı şeyleri söylüyorum. Kendimizi dünyanın merkezi sanmamız, geçici
olduğumuzu unutmamız, hayatın küçük sanılan insani sevinçlerine,
mutluluklarına sırt çevirmemiz bize emsalsiz acılar yaşatıyor.
Oysa
yaşıyor olmak, ağrısız sızısız bir nefes alabilmek, soğuk kış gününde
dumanı tüten tavşan kanı bir çayı yudumlayabilmek, bir çocuk gülüşünü
görebilmek, eski bir dostla anılara dalmak, sevdalanmak, hayata yeni
atılan bir gencin heyecanına tanık olmak, mutluluk değilse nedir?
Bhutan
Kralı Birleşmiş Milletler’e bir öneride bulunmuş ve Gayri Safi Milli
Hasıla hesaplamalarının değiştirilmesini istemişti. Ona göre milli
zenginlik sadece parayla pulla ölçülemezdi. Bir de Gayri Safi Mutluluk
Hasılası’na ihtiyaç vardı. Bir insanın ailesiyle birlikte geçirebildiği
zamanı, sanatı, kültürü, dostluk ilişkilerini, aşkı da bu hesaba dahil
etmek gerekiyordu.
Bir hayat içinde her şeyin belli bir
ağırlığı ve önemi var. Eğer bu alanlardan birini abartıp da hayatın
merkezine koyarsanız, diğer alanları etkilemesine izin verirseniz bilin
ki mutsuzluğa davetiye çıkarıyorsunuz.
Politika da insan
hayatında ancak belli bir ağırlığa sahip olmalı. Ama son yıllarda
görüyoruz ki Türkiye’de neredeyse politikanın dışında bir şey
konuşulmuyor.
Aristo insanoğlu için “Anthrôpos phusei politikon
zôon!” demişti; yani insan politik bir hayvandır. Doğru ama bunun bile
bir ölçüsü olmalı.
Bilgeler iktidar ve mutluluğu, ateş ve kara
benzetir. Biri çoğaldı mı öteki azalmaktadır. İkisinin bir arada
durması mümkün değildir.
***
Biliyorum
ki hepimizin sıkıntıları, üzüntüleri var. İnsanoğlu hastalıktan, ölüm
acısından, parasızlıktan, aşk acısından, ayrılıktan, onurunun
kırılmasından, yaşlılıktan, kısacası binbir sebepten dolayı acı
çekiyor.
Ama hayat sadece bunlardan ibaret değil.
Dertlerin yanında sevinçler, hastalıkların yanıbaşında mucizeler, gözyaşlarının arkasından kahkahalar bekliyor bizi.
Bu yüzden yeni yılın bu ilk gününde hepinizi, hayatınızdaki karanlıkları değil, aydınlık noktaları hatırlamaya çağırıyorum.
Yaşıyor olmak, yeni yıllara ulaşmak bile başlı başına bir mutluluk kaynağı olmalı.
Hayat, dertleri büyütmek için çok kısa.
Bir türküde deniliyor ki: “Bu dünya bir penceredir / Her gelen baktı geçti.”
Biz de bakıp geçiyoruz işte.
İnsan bunu hatırladığı zaman, dertleri gözünde küçülüyor.
***
Birkaç gün önce televizyonda bir belgesel izledim:
65 milyon yıl önce ölmüş bir dinozorun iskeletini bulmuşlar.
Kafasında, ölümüne neden olan bir yara izi varmış.
Şimdi bilim adamları hummalı bir çalışmayla, dinozordaki bu yaranın nasıl oluştuğunu anlamaya çalışıyor.
Acaba başka bir dinozorla kavga ederken mi yaralanmış, yoksa başını bir yere mi vurmuş?
Bilim adamlarının bu merakına saygı duymamız gerekiyor.
Onlardaki bu merak olmasaydı, bugünküyle karşılaştırılamayacak kadar geri bir dünyada yaşıyor olacaktık.
İşin bu yanını hiç unutmamakla birlikte benim aklım, dinozorun son gününe takılıyor.
Belki de bir et parçası için kapıştı başka bir dinozorla, belki bir dişi yüzünden ölümcül kavgaya girdi.
Gözü bir anda karardı ve hiçbir şey düşünmeden öfkeyle saldırdı.
Şimdi
kafası bir laboratuvardaki masanın üzerinde duruyor ve birileri
röntgenini çekerek onun son gününü tahmin etmeye çalışıyor.
65 milyon yıl sonrasıdan baktığımızda dinozorun dertleri ne kadar küçük görünüyor değil mi?
65 milyon yıl sonra, bizim dertlerimiz de öyle görünecek.
Bu yüzden hayatınızdaki hiçbir sorunu, dünyanın sonu olarak görmemenizi diliyorum.
Bize
düşen ömür dilimini mümkün olduğu kadar mutlu geçirmek ve başkalarını
da bu mutluluğa ortak kılmaktan daha güzel hiçbir şey yok.
Hepinize mutlu, huzurlu ve sağlıklı bir yeni yıl diliyorum.
Zülfü Livaneli- GÜMÜŞ ÜYE
-
Mesaj Sayısı : 81
Yaş : 78
ŞEHİR : yazar
Meslek : yazar
Öğrenim Durumu : yazar
Aldığı Teşekkür : 10
Kayıt tarihi : 25/11/08
1 sayfadaki 1 sayfası
Bu forumun müsaadesi var:
Bu forumdaki mesajlara cevap veremezsiniz