Ergenekon'un filmi yapılacak mı?
27 Mayıs’ın, 12 Eylül’ün, 6/7 Eylül’ün filmleri, dizileri yapıldı...
İleride bir gün “Ergenekon kapsamının” filmi de yapılacak mı? Mesela
Tomris Giritlioğlu hanım mı yapacak? Kitabını Yılmaz Karakoyunlu mu
yazacak? Film veya dizi, herhalde “güldürü”olmayacak, muhakkak facia ve
trajedi filmi olacak! Başroller, kahramanları ve mağdurlarıyla, o kadar
çok ki!
Film “mutlu sonla”mı bitecek? Öyle olsa da mağdurların çoğu, herhalde bu sona yetişemeyecekler!
Bu
filme yarı yerinde girdik! Bu olayın kitabını, senaryosunu ben yazmak
isterdim. Ancak olayların ilk bölümünde, öylesine hukuk ve adalet
ihlalleri ve medya rezaletleri oldu ve dava “kapsamı” öylesine bir
arapsaçına döndü ki, ben de Yunan trajedilerinde olayları böylesine
karmaşa hale getiren tiyatro yazarı, mesela Sofokles gibi, işin içinden
çıkamayacağım için perdeyi, herhalde, o trajedilerde olduğu gibi,
sahneye bir “Tanrısal Makine” (Deus ex Machina)
inmesiyle-indirilmesiyle bağlamak durumunda kalacağım. Ömrüm vefa
ederse!..

Önceki diziler, şimdiki gerçekler
“Hatırla
Sevgili” bir bakıma 27 Mayıs’ın filmi idi, ama trajedinin tamamı
değildi! Ben de, içinde yaşadığım o günlere ait bir filim, bir dizi
senaryosu yazmayı düşünürdüm. Özellikle Yassıada’da çektiklerimizi!
Önceki
gece Saygı Öztürk’ün Manşet programında arkadaşım Vedat Yenerer’in,
önce Kandıra Cezaevi’nde, sonra da Silivri’de yaşadıklarını,
çektiklerini kendi ağzından dinleyince, benim Yassıada senaryomun hafif
kalacağını anladım! Meğer Yassıada ve özellikle Balmumcu Cezaevi
cennetmiş...
Ama eğer bu senaryoyu yazarsam muhakkak bir Kafka
filmi olacak... Daha yargılamalar başlamadan, hükümlerin gazete
manşetlerinde ve servis edilen “haberlerden” -benim tanıdığım ve
sevdiğim polislerden çok farklı- uzaydan indirilmiş gibi polislerin,
sorgulamalarından ve savcıların bunlara dayanan iddialarına kadar!
Trajedi içinde trajedi: Ordu mensubu olan jandarmaların komutanlarını
kollarından tutup götürürken, muhakkak, duydukları acı!..
Vedat
Yenerer 11 ay, sevgili Tolon Paşa 7 ay sonra tahliye edildiler. Ondan
evvel daha işlenecek ne detaylar var! Yenerer’in çakaralmaz bir tabanca
ile ordulara komuta eden Tolon Paşa beş-on el bombasıyla darbe
yapacağının ve orada burada ciddi ciddi, silah ve cephane aranmasına...
İçleri boş havan ve uçaksavar mermilerine kadar.
Tolon Paşa’nın ve
Vedat Yenerer’in çektikleri ve sonra da, “delil yetersizliğinden”
tahliye edilmeleri, adeta diğer çoğu sanıklar için de, olacakların
habercisi! Bir detay: Malum medyanın bu tahliyelerden dolayı adeta
üzüntü duymaları!
Senaryomda “kötü adamlar” çok. Çoğu “yargısız
infazcı medya”! O, acımazıs yalakalar ki, kahraman malul albayı,
kendini kendi eliyle şehit ettikten sonra bile, ne olduğu karanlık
geçmişinden belli bir itirafçının sözlerine kıymet vererek, gene, infaz
edenler. Acı olmasaydı komedi; Haham Tuncay Güney vak’ası!..
Senaryomda
gerçek kahramanlar Albay Kırca gibi... Şeref Madalyalı Albay Levent
Göktaş gibi çok! Ne hikmetse, bu kahramanların suçları, PKK’ya karşı
kahramanca dövüşmek ve Apo’yu hak ettiği gibi, uçaktan atmayıp alıp
getirmek ve adalete teslim etmek! Onlar için, adalet yerini bulacak mı?

Senaryomda olsun, bu “oyunun” arkasındaki meşum güçlere
ulaşabilecek miyim? Filmi, “mutlu sonla” bitirebilecek miyim? Mesela,
hiç olmazsa, Levent Albayın çocuklarıyla birlikte, Kırca’nın mezarına
çiçek koyması sahnesiyle?
Ve isterdim ki, benim filmimin sonunda,
bazı filmlerde olduğu gibi, mahkeme sahnesinde, çapraz sorgulamalar
sonunda hakikatler ortaya çıksın, gerçek suçlular cezalarını bulsunlar,
ama masum olanlar aklansınlar ve onlarla beraber, aylarca eziyet çeken
ailelerine kavuşsunlar, eğer ömürleri vefa ederse! Bazı gerçek filmler
de, böyle masum olanların acılarıyla sona erer.

Adalet
Bu olay trajedi veya komedi filmi değil
gerçek facia! Yargıya inanıyorum ve adaletin, sonunda tecelli edeceğine
inanıyorum. Ama bu oyunun ülkeme ve milletimize travmalarını,
burukluğu, ben senaryomda nasıl ifade edeceğim. Nihayet bütün bu
acılara bigane kalan sözde insan hakları koruyucularını nasıl
göstereceğim?