Sevgili arkadaşlar, bu yazımda başlıktan da anlayacağınız gibi, ülkemizde giderek artan şiddet eğilimi konusunda sosyologlara çok fazla iş düştüğüne inanıyorum.
Sosyologlarımız kendi aralarında konuşup, tartışıp pek çok sonuca ulaşmalarının ne yazık ki bilmem kimin 8 komşusunu doğramasına hiç bir engel oluşturmamaktadır.


Oysa ki sosyologların en önemli görevleri, ulaştıkları sonuçları mutlaka projelendirip uygulamaya geçilmesi için, hükümetlerle eğitimcilerle iş birliği yapmalarıdır.

Bu yazımda sizlerle, sosyologlar derneğine: http://www.sosyolojidernegi.org.tr/
İnönü üniversitesi sosyoloji bölümüne http://web.inonu.edu.tr/~sosyoloji/sezgin.html
Hacettepe üniversitesi sosyoloji bölümüne: http://www.sosyoloji.hacettepe.edu.tr/birsensahin.htm
gönderdiğim maili sizlerle paylaşmak istedim.






Değerli sosyologlar,





İsmim Tuvana Tunçer,


İstanbul Devlet Balesi
sanatçısıyım. 2003 yılında emekli oldum. Halen İstanbul da yaşıyorum.





Ülkemizde her gün
artarak süregelen şiddet eğilimi hakkında sizlerin görüş, fikir ve
önerilerinize çok fazla ihtiyaç olduğu kanısındayım. Sizlerin toplum bilim gibi
bir konunun uzmanı olmanız nedeniyle bu konularda çok büyük bir sorumlulukla çalıştığınıza
inanıyorum.


Sizlerin yaptığınız
araştırmaların, kongrelerin, buralarda yapılan sunumların çok değerli olduğunu
biliyor ve takdir ediyorum


Ancak, bu sonuç ve
ortadan kaldırma yöntemlerinin gerçek ihtiyaç sahiplerine, yani halka ulaşması
ve uygulamaya konulması durumunda bu çalışmalarınızın değerine ulaşabileceği
kanısındayım.


Ne kadar araştırmış
olsam da bu konuda en ufak bir ize rastlayamamam beni ciddi boyutta
endişelendirmektedir.


Gazetelerin üçüncü
sayfalarında, ne yazık ki pek çoğunda tek sayfaya dahi sığmayan cinnet
olaylarının hepimiz dehşet içinde izlemek zorunda kalıyoruz. Elbet bu konularda
sizler için ciddi araştırma konularıdır. Ama sadece araştırma yapmak, sonuçlar
çıkartmak ve bu neden ve sonuçları teori düzeyinde kendi aranızda paylaşmanızın
yanı sıra, topluma yansıtmak gereği her zamankinden daha acil bir hal almıştır.


Özellikle ülkemizde hayvanlara
karşı gösterilen şiddet, acımasızlık, vahşet çığ gibi büyümektedir. A.B.D de
geçen aylarda bir üniversiteli Türk ( ülkem adına utanç içindeyim) öğrenci,
önce bir kediyi vahşice katletmiş sonrasında ise bir köpeğe tecavüz ederek
ölümüne neden olmuştur. Bunun üzerine kendisine A.B. D deki ilgili mahkeme tarafından
2.800 dolar para cezası ve sınır dışı edilme kararı verilmiştir.


Ülkemizde ise bunun cezası
sadece 70 TL. para cezasıdır. Olasılıkla cazaların caydırıcı olmaması da bu tip
şiddet, vahşet olayları giderek artmasının bir nedenidir.


Ama inanıyorum ki
sorunun temelini bulup, ortadan kaldırılmadıkça sonuçlarla baş etmek olanaklı
değildir. İçinde şiddet eğilimi bu düzeye tırmanmış bir bireyi hiçbir cezanın
durduramayacağı açıktır.


Bacakları tellerle
kesilen kediler, tekmelerle çeneleri kırılan kedi ve köpek yavruları, daha birçok
vahşet hızlı bir şekilde yayılmaktadır.


Hiç kuşku yok ki tüm
dünyada benzer olaylar olmakta ve bunları tümüyle ortadan kaldırmak pek mümkün
olamamaktadır.


Bu şiddet ile
mücadelede sadece siz sosyologların değil, pek çok bilim insanının, devlet
kurumlarının, hukuk insanlarının, eğitmenlerin, birlikte çalışmaları en olumlu yaklaşımdır.








Sizlerle son yaşanan bir
olayı paylaşmak isterim. Yaklaşık on yıldır İstanbul Taksimdeki The Marmara
otelinin önünde yaşayan ve otel tarafından sahip çıkılan EBRU köpecik, ne yazık
ki, 29 Mayıs akşamı, Beşiktaş’ın şampiyonluk kutlamaları (!) sırasında bir veya
birkaç kişi tarafından acımasızca, dövülmüş ve yapılan tüm tıbbi girişimlere
rağmen yaşama veda etmiştir. Bir doğayı ve hayvanları koruma örgütünün
suçluların bulunması için ortaya koyduğu yüksek para ödülüne rağmen şimdiye
kadar hiçbir ses çıkmamıştır. Üstelik otel sahipleri de köpeğin yaşlılıktan
öldüğü gibi bir açıklama yapmıştır.


Bu da göstermektedir
ki, artık insanlarımız bu şiddet karşısında neredeyse sinmiş durumdadır.





Toplumumuzda giderek
artan hayvanlara (kendinden güçsüzlere) karşı bu kin, nefret, şiddet, eğilimi
üzerine yaptığınız herhangi bir araştırma var mı?


Varsa ne gibi sonuçlara
ulaştınız?


Bizim geleneksel
terbiye sistemimizin, “ sen sus, küçüksün” gibi çocuğu birey olarak değil,
sahip olunan bir mal gibi görme eğilimi ve küçüğün büyüye kayıtsız şartsız
itaat etmesini öngörmesi, dayak ve manevi şiddetin neredeyse haklı görülmesi
vb. leri bu şiddet krizlerinin, kontrolsüz öfke nöbetlerinin yayılmasındaki
payı nedir?


Eğer payı varsa (ki
haddim olmayarak söyleyeyim, ben bu payın var hem de çok fazlasıyla var olduğu
düşüncesindeyim.) bu konuda herhangi bir toplumsal projeniz var mıdır?


Bu yaygın cinnet halleri karşısında bizlerin,
yani sade bireylerin üzerimize düşen bir şey var mı?


Bu konuda bizlere
önerileriniz nelerdir?


Bu şiddet, vahşet, acımasızlık, kontrolsüz
öfke nöbetlerinin ortadan kaldırılması veya en aza indirilmesi konusunda, Hükümete,
Sağlık bakanlığına veya benzeri kurumlara gerekli bilgilendirmeleri yaptığınıza
inanıyoruz.


Bunların sonucunda,
ortaya çıkan bir uygulama projesi var mıdır?


Bu projeler nasıl ve
nerelerde uygulanmaktadır?


Sizlerin kendi aranızda
yaptığınız araştırmaların sonuçlarının, örneğin uzak bir ilimizin köylerindeki
Fatma anneye ulaştığından emin misiniz?





İnternet kafelerdeki ve
tabi evlerdeki bilgisayar oyunlarının tümünün “yok ettikçe puan kazanma” mantığına
dayandığını elbet biliyorsunuzdur.


Böylece çocukların “yok
etmeyi” puan kazanma yöntemi olarak doğru bir şey olarak öğrendiklerini ve
yaşları ilerledikçe bu “yok etme” nin boyutlarının da büyüdüğü konusunda bir
araştırmanız var mıdır?


Varsa eğer derhal
sonuçlarını bizlerle paylaşmalısınız.


Bu paylaşımdan da öte,
bu konuda bir sosyal proje geliştirmiş olduğunuzu var sayarak, bu uygulamaya
nasıl ve ne şekilde, nerede ulaşılabilir?


Televizyon yolu ile
böyle bir projeyi uygulamayı düşünür müsünüz?


Televizyonlarda sadece
konuların paylaşıldığı programlar inanınız ki hiçbir yarar sağlamamaktadır.
Eğer böyle bir yararı olsa idi bu şiddet artışı böylesi yoğun düzeye çıkmazdı.
Demek ki artık farklı bir yaklaşım gerekmektedir.





İnsani değerlerin yok
olmasının gerçek anlamda en büyük felaket olacağına tüm kalbimle inanıyorum.


Beni bu konularda
aydınlatırsanız çok mutlu olurum.


Saygılarımla


Tuvana Tunçer