Kağıt üzerine düşen düşünceler
Bir varmış bir yokmuş...
Çocuklar, uyumadan önce kendilerine masal anlatılmasını isterler. Anlatılmak istenilen masal, önce "bir varmış bir yokmuş. Evvel zaman içinde kalbur zaman içinde develer tellal iken pireler berber iken ben babamın beşiğini tıngır mıngır sallarken" diye başlanır. Hepimiz, annelerimizden masalları böyle dinlemedik mi? Belki çok, ama çoook ileri yıllarda torunlarımızın torunlarına şöyle anlatılacaktır Türkiye Cumhuriyeti:
Anne
“Hadi yatma zamanı geldi yavrum.”
“Bana bir masal anlatacaksın değil mi anneciğim?
“Tabi tatlım.”
Anne anlatmaya başlar:
“bir varmış bir yokmuş. Evvel zaman içinde kalbur zaman içinde develer tellal iken pireler berber iken ben babamın beşiğini tıngır mıngır sallar iken, bir yerde büyük mü büyük bir ülke varmış. Adı da Türkiye imiş. Bu ülkede adı Türkiye olmadan önceden büyük bir bencil dev varmış. Bu dev kendisinden başka kimseyi düşünmezmiş. O kadar bencilmiş ki, kendi rahatı için bu ülkeye içeride kötü ruhların yetişmesine ve dışarıdan da bazı kötü kalpli kişilerin gelmesine sesi çıkarmazmış. Zamanla bu kötü ruhlar çoğaaalmış, çoğaaalmış. Ortalık yalnız bunlarla dolmamış aynı zamanda gök yüzü de iyiden iyiye kararmış. Etrafın tam karardığı ve kötü ruhların etrafa yayıldığı bir anda, ne olduysa olmuş, güneşin battığı yerden bir ışık meydana gelmiş. Ve ardından beyaz at üstünde oturan bir prens görünmüş. Büyük bir hızla karanlığa doğru ilerleyerek, etrafı karanlığa boğan kötü ruhları kovalamaya başlamış. O kovaladıkça, onlar da cil yavrusu gibi dağılarak kaçmaya başlamışlar.
Çocuk
“Bu prens çok mu büyükmüş ki kötü ruhlar ondan korkmuşlar?”
“Evet yavrum ! O kadar güçlü ve büyükmüş ki, hem o bencil dev hem de etrafındaki kötü ruhlar ondan korkarak kayboluvermiş.
Çocuk
“Sonra ne olmuş anne?”
“Sonra o karanlığa bürünmüş olan ülke birden bire aydınlanmaya ve her yerde “Kardelen” adı verilen çiçekler yeşermeye başlamış”
Çocuk
“Anne, nedir o dediğin çiçek?”
“O çiçek, soğuk ve kötü günlerin ardından toprağı yararak, yükselen çiçeğe verilen addır.
Çocuk
“Sonra ne oldu?”
“Sonra ne olduysa oldu, kaybolan bencil devin yerine gelenler, bu çiçekleri birer birer kopardılar Bu çiçekler koptukça, ülke, yavaş yavaş gene eski halini almaya, kötüler de çoğalarak ülkede yayılmaya başlamışlar.
Çocuk
“Her taraf karanlık mı olmuş anne?”
“Evet yavrum eskisi gibi her tarafı karanlık sarmış”
Çocuk
“Peki, o beyaz atlı prens bir daha gelmedi mi?”
“İnsanlar hep bekledi, güneşin battığı yerden o ışığın çıkmasını ve onu beklediler ama bir daha o gözükmedi.
Çocuk
“Anne, o prensin adı var mı?”
“Olmaz olur mu! Ona, prens Mustafa diyorlarmış.
Çocuk
“Ama bizim iki adımız var. Onun da var mıydı?
“Olmaz olur mu. Vardı, ama tam olarak hatırlamıyorum. Galiba ona “Atatürk” diyorlarmış.
Çocuk
“Neden “Atatürk” demişle prense?
“Galiba o ülkede yaşayan insanları, dev bencil den ve kötü ruhlardan kurtardığı için kendisine bu ad verilmiş.”
“O zaman, o dediğin ülke şimdi ne oldu? Prens nerede şimdi?”
“ Yok olmuş o ülke, onun yerine kötülerin dolaştığı, bir değil birkaç bencil devlerin bir oraaadan bir burayaa koşuştuğu bir ülke haline gelmiş.
Çocuk
“Peki, o prens nerede şimdi anne?
“O da zamanı gelince, ölmüş her insan gibi”
Çocuk
“Peki o prensin peşinden gidenlere ne oldu?
“Onlar oturup, başlarını çevirmişler güneşin battığı yere, o gelecek olan ışığı ve ardından çıkacak olan yeni bir prensi beklemeye koyulmuşlar. Eğer şimdiye kadar onlarda ölmedilerse, hala o ışığı ve prens Mustafa`yı bekliyorlardır.
Masal bu ya...
Delidumrul