"Büyük ihanet"

Osmanlının son dönemlerinde “müthiş Türkler” birden bire, hiç sebep
yokken gazaba gelmişler, önce 1896’da, sonra da 1915’de zavallı, masum
Ermenileri kılıçtan geçirmişler, yurtlarından sürmüşler! Bizim, güya
Türk, sözde aydınlar vicdan azabı çekiyorlarmış; Ermenilerden özür
dilemeliymişiz! Kimin namına? Herhalde onlar “biz” değiliz, “onlar” da
bizden değiller!
Önce bu aydın müsveddeleri olayların nasıl,
nerede ve ne zaman başladığını “Ah Hrant, vah Hrant” diye dövünmeden,
“ihanet” hamaseti ve duygu sömürüsü yapmadan, objektif olarak, peşin
hükümsüz söylesinler! Yoksa bu acıların asıl başlangıcını ve
sebeplerini, suçlularını pekâlâ bilirler ama, işlerine gelmez. Onlar
kararlarını vermişler bir kere, “Bilimsel amnezya” hastalığına
duçardırlar!
Hatırlayalım; Osmanlıda Ermeniler tebayı-sadıka
(Padişahın sadık kullarıdırlar.) Onlara itimat edilir, en yüksek
mertebelere yükselirler, nazır olurlardı. Türk kültürüyle haşır neşir
olmuşlardı... Bu müşterek kültüre, yemekten musikiye kadar en fazla
-diğer gayrı Müslimlerden çok fazla- katkıda bulunanlar da Ermenilerdi.
Türklerin en yakın komşuları da onlardı. 19.yüzyılın sonuna kadar.
Bundan
sonra ne oldu da “müthiş” Türkler, birdenbire gazaba geldiler, “Bu
Ermenilerden kurtulalım” dediler... Hem de o sırada Ayan ve Mebusan
Meclisinde Ermeniler varken...
Hatırlatayım; önce 1895’de Ermeni
Taşnak Komitacıları Fransız anarşistlerinin yardımıyla İstanbul’da
Osmanlı Bankasını bastılar, insanları öldürdüler. Sonra da 1905’de
Sultan Abdülhamid’i Yıldız’da Selamlık merasimine giderken, arabasına
“o zamanlar cehennem makinesi denilen” bombayla öldürmeye kalktılar.
Abdülhamid idaresi belki müstebit idi ama, Hakan İmparatorluğu 30 yıl
böldürmeden korumuş, eğitimde, idarede ve orduda reformlar yapmış ve
kendinden önceki sultanlar arasında, ilk olarak “Türküm” diyen bir
Osmanlı Padişahı idi. Bu, önceki padişahları etkisi altına almış olan
Avrupalıların hiç işlerine gelmiyordu ve Filistin’i vermediği için
siyonistlerle birlikte ona “Kızıl Sultan” diyorlardı.
Rusya, kendi
emperyalist amaçları, Osmanlıyı zayıflatmak, arazi koparmak için hem
Ermenileri, hem de Kürtleri tahrik ediyor, Rusya’nın yardımıyla Ermeni
Taşnak Komitacıları insanlarımızı öldürüyorlardı! Kısacası, birden bire
gazaba gelip Ermenileri öldürenler Türkler değildi! Ama Osmanlı
Devleti, Abdülhamid, bu tehlike karşısında Ermeni komitacılarını tenkil
etmeye mecburdu!
Bu konuyu hem Ermeni konusunda, hem Kürt
konusunda daha insani, kişisel boyuta indireyim... Yakın zamanlara
gelinceye kadar Ermeni ve Kürt dostlarımız ve komşularımız vardı. O acı
olayları, Kürt isyanlarını tabii bilirdik de, hiç tartışmaz, birbimizi
suçlamazdık! Sonra ne oldu da 60’lı 70’li yıllarda soykırımı, tehcir
masalları birden depreşti. ASALA cinayetleri başladı!
Daha kişisel
bir durum: Sınıf arkadaşlarım arasında tonton bir Ermeni arkadaşımız
vardı: Arto Ayvazyan! Aralıksız kırk yıl Amerika’da yaşayan Arto, bana
nefis Türkçesiyle mektuplar yazar, “Ne yaptınız güzel Türkçemize” diye
yakınırdı. Amerika’da bulunduğumuz sıralarda evine gider, anasının
pişirdiği Türk ve Ermeni yemeklerini yerdik. Oğulları kucaklarımıza
oturur, bize “amca” derlerdi. Daha sonraki yıllarda gene evlerine
gittiğimizde çocuklar artık bize “amca” demez oldular ve diklendiler.
Zavallı Arto “Bakmayın siz bu bızdıklara, onların beyinlerini
yıkıyorlar” derdi. Artık hayatta olmayan Arto öte taraftan herhalde
benden yine özür diliyordur!
Ermeni komitacıları 1905’de
Abdülhamid’i öldüremeyince, o zamanların “liberallerinden” Tevfik
Fikret “Bir Lâhza-i Ta’ahhur / Bir anlık duraklama” diye yakınmıştı. Bu
size neyi, kimleri, hatırlatıyor?..