2009 yılına girerken (1)
Temennimiz, 2009 yılının, geride bıraktığımız 2008 yılını
aratmamasıdır. Temennimiz, Filistin’den başlamak üzere kan akan,
terörle sarsılan, açlıkla kıvranan ülkelerin barışa, insanca yaşam
şartlarına bir an önce kavuşmalarıdır. Temennimiz, “Dünya liderliğine
soyunmuş ülkelerin” insanlığa ve barışa hizmet için kurulduğu söylenen
Birleşmiş Milletler’i kendi çıkarları için bir araç olmaktan
vazgeçmeleri ve ihtilâflı olan ülkelerde taraflara eşit muamele
yapmanın önkoşul olduğunu kabul ederek Filistin’de ve Kıbrıs’ta
yaptıkları gibi taraf tutarak barışa engel olmamalarıdır. Temennimiz,
canımızdan çok sevdiğimiz Anavatanımızda kökten dinciliği teşvik ve
tahrikten vazgeçmeleri ve demokratik, laik Türkiye’nin temelini teşkil
eden Atatürk ilkelerini ortadan kaldırmak için devam eden sinsi ve açık
girişimlerin son bulmasıdır.
Temennimiz, Ermeni soykırımı, Kürt
davası gibi safsatalarla Türkiye’yi Sevr çizgisine getirmek için devam
eden ve bazı AB üyelerince de desteklenmekte olduğu görülen şantaja da
son verilmesidir.
Bu arada, 2008 sonuna kadar halledilir sözleri ile
avutulduğumuz 45 yıllık Kıbrıs meselesi 2009’a havale edilmiştir. Rum
liderliğinden gelen son ses bugüne kadar Türk tarafının masaya koymuş
olduklarının tümünü kabul etmiyoruz noktasında düğümlenmiştir. Bugüne
kadar Türk tarafının masaya ne koyduğunu bilen yok fakat görüşmelerin
başlamış olduğu çizginin kalıcı ve gerçekçi bir hal çaresi için yeterli
olmadığını bilenler çoktur. Görüşmelerin başlamış olduğu çizgi KKTC’nin
ve egemenliğimizin altındadır. Kısacası, iki toplumlu, iki kesimli
federasyon formülü KKTC’yi ve egemenliğimizi içermemektir. Başlatılan
görüşmeler iç içe bir birleşim ve 1960’ın öngördüğü gibi Türklere özel
haklar verilmiş karmaşık bir idare öngörmektedir ki Rum tarafı bu
anlaşmayı da birkaç yıl içinde “işlemez, adil değildir” diye
yıkabilecektir. Buna rağmen Rum tarafı iki halk olamaz diyebilmekte ve
“iki toplumdan oluşan tek halk” üzerinde durmaktadır; ayrı devlet, ayrı
egemenlik kabul edilmiyor ve AB üyesi Kıbrıs’ın 1960’daki gibi
Garantilere ihtiyacı olmadığını savunuyor. Türk tarafı fiili ve etkin
Garantilerden vazgeçilmez diyor. Evet, 2009’da Kıbrıs’ta uzlaşma mı
göreceğiz, yoksa havai fişekleri atarak adına barış ve uzlaşma
denilecek teslimiyete mi gideceğiz?

Ankara’ya bakmalıyız
KKTC’de iktidar partisi
2009’da seçim işareti verdi. Diğer partiler de bu konuda heyecanlı.
Yeni küçük partilerle halk kime niçin oy vereceğini bilmez hale
getirilmiş. İktidardaki büyük parti, Annan Planı zamanında yaptığı gibi
“barış, derhal uzlaşma” reçetesinin doktoru biziz demeğe başladı.
İktidardaki küçük partinin “ayrı devlet, egemenlik, iki halk”
söylemleri koalisyonun programına uymuyor. Koalisyon programı tek halka
dayalı iki toplumlu federasyon diyor. Bu koalisyona dayanarak
görüşmeleri yürütmekte olan Sn. Cumhurbaşkanının masada ne konuştuğunu
bilen yok. Rum tarafı tek halk, tek devlet, tek egemenlik diyor ve
kurumların bile birleşmesinden bahsediyor. Garantilere gerek yok diyor.
Bu dağınıklık içinde Sn. Talat “Türkiye ile işbirliği içinde hareket
ettiğini” sık sık açıklarken, Ankara’dan da Sn. Talat’ın takip ettiği
yolu destekleyen sesler geliyor. O halde Ankara’nın ne istediğine
bakmamız gerekmektedir. Müşterek milli dava el birliği ile
yürütüldüğüne ve halkımızın da görüşmelerde ne oluyor sorusuna vereceği
sağlıklı bir cevabı olmadığına göre Ankara’ya bakmaktan başka çaremiz
yoktur.
Konuyu irdelemeye devam edeceğiz.